Shock..........

There are no words to express what i feel about the Japanese people... I am in shock. Japan for me is like my second country... I love this nation and i feel devastated... I know that the whole world feels the same... Sadness, sadness, sadness....

Δεν υπάρχει το μέγεθος της συμφοράς... Δεν υπάρχει το μέγεθος της καταστροφής... Νιώθω σοκαρισμένη όπως όλος ο πλανήτης... Η Ιαπωνία, είναι μια χώρα που εκτός του ότι τη θαυμάζω, την αγαπώ σαν να είναι η δεύτερη πατρίδα μου και ας έχω πάει μόνο μια φορά. Γνωρίζω πολλούς Ιάπωνες, λόγω της ενασχόλησής μου με το Καράτε. Για όλους εμάς, που ασχολούμαστε με την συγκεκριμένη γιαπωνέζικη πολεμική τέχνη, είναι σαν το τσουνάμι να χτύπησε και το δικό μας ''σπίτι''... Μόνο που όλοι εμείς έχουμε ένα σπίτι να επιστρέψουμε, ενώ εκείνοι θα υποφέρουν για πολλά χρόνια. Λένε οτι ένα γεγονός υπάρχει όσο το βλέπουμε στην τηλεόραση... Μόλις οι εικόνες της καταστροφής σταματήσουν να είναι πρώτο θέμα, όλοι μας θα επιστρέψουμε στην ρουτίνα μας, σαν να μην έγινε ποτέ. Αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο. Φοβάμαι οτι ανάμεσα σε αυτούς που θα συνεχίσουν τη ρουτίνα τους, θα είμαι και εγώ. Θέλω να βοηθήσω, όπως μπορώ. Με κάθε τρόπο. Με ενοχλεί που η ευαισθησία μας, κρατάει όσο κρατάει το δελτίο της τηλεόρασης... είτε πρόκειται για τσουνάμι, σεισμούς, πυρκαγιές ή για οτιδήποτε άλλο μας συγκλονίζει... για λίγο.

Επέλεξα αυτή τη φωτογραφία, που για μένα είναι το σήμα κατατεθέν της Ιαπωνίας... Όλη η ομορφιά, η αρμονία, η γαλήνη, η ισορροπία, το ζεν... Ο Χρυσός Ναός στο Κιότο.