Recipe for happiness



Everybody needs a carrot to go one step beyond

Doesn't matter if you eat it or not. As long as the eyes are focused on the carrot, you may go one step forward. And that's always enough!

This is a blog, about all the small pleasures in life.. and the greatest of all; Food!

Interesting recipes from Greece and all over the world, amazing deco ideas, inspiring art, fabulous trends, cute handmade stuff, dreamy destinations, a clever line, a funny thought...

Anything that makes me go... wow! and makes me smile, can be... my carrot.

After all, happiness is a piece of cake!
A carrot cake!

Take a bite!

Thursday, October 20, 2011

:( Ενοχές. Πότε είναι πάρα πολλές;



Αυτό είναι ένα ποστ που μάλλον ''ταιριάζει'' στο άλλο μου μπλογκ, αλλά νομίζω οτι έχει μια θέση στο Donkey...
Ξέρω πως οι μέρες που περνάμε είναι πολύ δύσκολες. Επικίνδυνες. Ξέρω πως όλοι έχουμε βυθιστεί σε κατάθλιψη, μια απίστευτη μιζέρια, σε έναν πρωτόγνωρο φόβο και σε μια απελπισία σε συνδυασμό με αμηχανία... Εγώ προσωπικά, όταν πιάνω πάτο σε τέτοιες καταστάσεις, πεισματικά ονειρεύομαι. Έχω ανάγκη να νιώθω, οτι μπορώ να συγκεντρωθώ σε αυτά που θεωρώ όμορφα. Είναι σημαντικό να πιστεύεις οτι μπορείς=επιτρέπεται ακόμα να ονειρεύεσαι. Ακόμη και αν είναι μια χώρα ανάποδα. Ακόμη κι αν γίνεται ο χαμός. Την στιγμή που θα νιώσεις οτι δεν σε παίρνει να χαζεύεις την ομορφιά, να ονειρεύεσαι, την ίδια στιγμή παραιτήθηκες. Και φυσικά δεν εννοώ οτι πρέπει να σταματήσουμε εκεί. Δίνουμε μάχη ο καθένας μας και όλοι μαζί, έξω, μέσα, κάθε μέρα, παντού. Ζούμε έναν φέικ πόλεμο, με αληθινές συνέπειες. Νιώθουμε ενοχές. Ενοχές σαν έθνος, ενοχές σαν πολίτες, ενοχές σαν άνθρωποι. Ενοχές αν έχουμε δουλειά, ενοχές αν δεν έχουμε. Ενοχές αν ψηφίσουμε, ενοχές αν δεν ψηφίσουμε. Ενοχές αν κατέβουμε στην πορεία, ενοχές αν δεν κατέβουμε. Ενοχές αν έχουμε όνειρα, ενοχές αν δεν κάνουμε πια. Ενοχές αν κάνουμε κάτι, ενοχές για το τι θα κάνουμε. Πείτε μου, φίλοι μου food bloggers, πόσες ενοχές νιώθετε κάθε φορά που κάνετε μια ανάρτηση για ένα φαγητό (άπειρες εγώ...) όταν υπάρχει τόση φτώχεια ΔΙΠΛΑ μας πια, πόσες ενοχές νιώθετε φίλοι αναγνώστες που μπαίνετε σε ένα μπλογκ αναζητώντας όμορφες εικόνες, ενώ στην τηλεόραση βλέπετε εικόνες πολέμου;
Δε μπορούμε να ζούμε έτσι για πάντα. Να νιώθουμε ενοχές για όλα. Φταίμε όλοι. Αλλά όχι για όλα. Και αν από ενοχές χάσουμε τον εαυτό μας, ένοχοι θα είμαστε μονάχα εμείς. Προτιμώ να νιώθω ενοχές επειδή ονειρεύομαι ακόμα. Επειδή ακόμα χαμογελάω όταν βλέπω ένα όμορφο μπαλκόνι. Έστω και σε φωτογραφία... Και ας βγω μετά στον σκουπιδότοπο. Στον καθένα μας αναλογούν κάποιες μάχες. Δεν δίνονται όλες με τον ίδιο τρόπο. Δώστε την μάχη σας, με όποιον τρόπο μπορείτε.

''Σε τι κόσμο ζούμε;'' αναρωτιέμαι κάθε μέρα.... Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε, δεν είναι τραγικό λοιπόν αυτό που ζούμε;
 

15 comments:

  1. Μπραβο σου Φοιβη. Με καλυψες :)

    Μαρια

    ReplyDelete
  2. Συμφωνώ μερικώς με τα γραπτά σου....είναι πολλές οι ενοχες που νιώθω κι εγώ που όταν μπορούσα να κάνω κάτι δεν έκανα... ενοχές που δεν μπορώ να βρω μια δουλειά που να μου προσφέρει τα προς το ζην... Δεν ξέρω πια τι να κάνω... και φυσικά δεν ξέρω που φταίω κιολας.... πλέον είμαι πολύ προσγειωμένη ακόμα και στα όνειρα...
    Το θέμα είναι όμως πως είμαι πια στην γενιά των τριαντάρηδων που δεν νομίζω ότι έχει κ μεγάλη ευθύνη για όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην χώρα της και απλά αναρωτιέται το γιατί...
    Αλλά δεν θα νιώσω ενοχές για το food blog, τουλάχιστον για μένα λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία και το να γράφω αλλά και να διαβάζω blogs αλλων ...να έχουμε δηλαδή ενοχές ακόμα και αυτά που μας κάνουν χαρούμενους;
    Αρκετά έχουμε στο κεφάλι μας με την καθημερινότητα, ας ξεφύγουμε κ λιγάκι με τον τροπο μας :)

    ReplyDelete
  3. Ρε Φοίβη, λες αυτά που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, αυτή την περίοδο. Αυτά που κι εγώ αισθάνομαι όταν βλέπω την ομορφιά. Ότι δεν αφορά κανέναν κι ότι εγώ είμαι στον κόσμο μου! Μου θύμισες ότι δεν είναι έτσι! Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  4. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι να ονειρευόμαστε, διαφορετικά θα πέσουμε σε κατάθλιψη. Όπως λες όλοι μπορεί να φταίμε αλλά όχι για όλα!!!
    Ας μη μας λείψει τουλάχιστον η αλληλεγγύη κι όταν έχω εγώ ένα πιάτο φαγητό να το μοιραστώ με εκείνον που δεν έχει κανένα.
    Μη σταματήσεις να ονειρεύεσαι!!! είναι άλλωστε δωρεάν κι αφορολόγητο.

    ReplyDelete
  5. Έλενα, το ίδιο λέμε. Εκεί καταλήγω κι εγώ. Οτι δεν γίνεται να νιώθουμε ενοχές για όλα. Δε φταίμε για όλα. Πληρώνουμε για όλα, ναι...! Όσο για το food blog, πάντα νιώθω ενοχές τον τελευταίο χρόνο και ιδίως τους τελευταίους μήνες όταν μαγειρεύω. Είτε ανεβάσω συνταγές είτε όχι. Είναι τρελό, αλλά πάντα με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι. Δε σταματάω να κάνω αυτό που αγαπάω, να μαγειρεύω, να φωτογραφίζω, να μοιράζομαι... αλλά οι ενοχές πάντα υπάρχουν... χωρίς να πρέπει. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοω... Παρόλα αυτά, επιμένω όπως όλοι μας (νιώθω οτι είμαστε όλοι dreamers) να ονειρεύομαι και να επιμένω στην ομορφιά. Έίναι ψυχοθεραπεία η ομορφιά, συμφωνώ, με όποιον τρόπο...

    ReplyDelete
  6. Παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, πράγματι η ομορφιά εξακολουθεί να υπάρχει και να μας περιτριγυρίζει. Ναι, έρχονται φορές που κάνω μια ανάρτηση και στο καπάκι σκέφτομαι τι νόημα έχει η ανάρτηση που μόλις έκανα, όταν όλος ο κόσμος γύρω μου χάνεται. Όμως αρνούμαι να μιζεριάσω... έχω τα άγχη και τους φόβους μου, αλλά έχω και τα όνειρα και τις ελπίδες μου. Έχω την κορούλα μου που φροντίζει κάθε μέρα να με κάνει να χαμογελάω... ο κόσμος είναι πανέμορφος, ειδικά όταν τον κοιτάς μέσα από τα μάτια και τη σκέψη ενός παιδιού.
    Άνοιξες μεγάλη κουβέντα και μπορώ να γράφω μέχρι αύριο. Θα συμφωνήσω με την Άρτεμις, χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα. Και θα συμφωνήσω και απόλυτα με σένα, ας δώσουμε τη μάχη μας με όποιον τρόπο μπορούμε...

    ReplyDelete
  7. Είναι πολύ σημαντικό ο καθένας να προστατέυει τον προσωπικό του μικρόκοσμο. Οχι να χάνεται μέσα σε αυτον και να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα και τα γεγονότα αλλά να υπάρχει για τον καθένα αυτος ο "χώρος" μέσα στον οποίο δημιουργεί, ονειρεύεται, χαμογελά και απολαμβάνει.
    Ξέρεις φεύγοντας τον Μάρτιο απο την Ελλάδα, είχα ενοχές γιατι φεύγω και ας πιστεύω ότι την χώρα μας και τις περγαμηνές μας τις κουβαλάμε μέσα μας όπου και να πάμε..
    Τον τελευταίο καιρό κάθε φορά που ανεβάζω μια ανάρτηση σκέφτομαι πως ίσως να θεωρηθεί αναισθησία μα ειλικρινά δεν ειναι έτσι..
    Αν καταφέρουν τα γεγονότα και μας αποκόψουν απο το να κάνουμε αυτό που αγαπάμε τότε πραγματικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα..
    Καλό απόγευμα

    ReplyDelete
  8. Eri μου έτσι ακριβώς ειναι...

    ReplyDelete
  9. οι ενοχές είναι άσκοπες... ενοχή να νοιώθει όποιος ασχημίζει τον κόσμο, σπέρνοντας σκουπίδια,όχι όποιος βρίσκει τη ζωή να χαμογελά σε ένα όμορφο μπαλκόνι...να είναι ένοχος αυτός που πετά το φαγητό που ξέμεινε, στα σκουπίδια,όχι εκείνος που μοχθεί να το κερδίσει, το μαγειρεύει με μεράκι και το σερβίρει με αγάπη...γιατί αυτό είναι η πραγματική ζωή εδώ,πολλές μικρές ζεστές στιγμές,όμορφα κεντημένες ...

    ReplyDelete
  10. Προχθές την ώρα που ετοιμαζόμουν να ανεβάσω μια ανάρτηση, άκουσα στις ειδήσεις ότι συλλάβανε ένα παιδί 16 χρονών να κλέβει κρουασάν από ένα σούπερ μάρκετ, γιατί πεινούσε. Τα είχε ανοίξει και τα έτρωγε κρυφά.
    Δεν μπορούσα να σταματήσω τα μάτια μου από τα δάκρυα.
    Μου φάνηκε τόσο απελπιστικά τραγικό ότι ένα παιδί 16 χρονών δεν είχε την δυνατότητα να αγοράσει ένα κρουασάν. Υποφέρω αφάνταστα όταν ακούω τέτοια, ειδικά αν αφορούν παιδιά, δεν μπορώ με τίποτα να υποφέρω στην σκέψη ότι ένα παιδί δεν έχει να φάει.
    Την ανάρτηση την έκανα, την συνταγή την ανέβασα, μέσα σε αφόρητες τύψεις.
    Ναι, νοιώθω πάρα πολλές τύψεις όλον αυτόν τον τελευταίο καιρό, έχω φτάσει στο σημείο όταν ανεβάζω μια συνταγή να σκέφτομαι "μήπως είναι too much? μήπως δεν πρέπει να την βάλω?"
    Αλλά παρ' όλα αυτά συνεχίζω και το κάνω, ίσως γιατί ο τρόπος αυτός ενασχόλησης και επικοινωνίας με όλους εσάς είναι κάτι που με κάνει να νοιώθω όμορφα, κι έχω πολύ μεγάλη ανάγκη, όπως όλοι μας, να νοιώθω όμορφα, σε πείσμα όλων όσων συμβαίνουν γύρω μας.
    Δεν είναι εγκληματικό ότι μας έχουν κάνει να νοιώθουμε έτσι?
    Δεν είναι εγκληματικό ότι εξαφανίσανε το χαμόγελο από τον κόσμο?

    ReplyDelete
  11. Μόνο εγκληματικό;;;; Πιστεύω οτι η λύση θα έρθει. Για όλον τον κόσμο. Και θα είναι από εμάς. Τους Έλληνες. Ο κόσμος περιμένει να αντιδράσει(ΦΟΥΛ έτοιμοι). Νομίζω οτι όλοι περιμένουν τον πιο εύστοχο και αποτελεσματικό τρόπο

    ReplyDelete
  12. Συνειδητοποιώ ότι όλο και πιο σπάνια σκεφτόμαστε την θετική πλευρά στα πράγματα. Ακόμα και μέσα σε αυτήν την ασχημη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αυτό το κάτι που θα μας δώσει το θάρρος να δούμε με αλλη ματιά το μέλλον. Οσο πενθήσαμε, πενθήσαμε. Πρέπει να βγούμε από το τριπάκι της χαμηλής αυτοεκτίμησης, και να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του ηττημένου. Να σταματήσουμε να αναπαράγουμε τις αηδίες των μίντια. Μόνο έτσι θα δούμε ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Μπορεί να αχνοφαίνεται αλλά υπάρχει. Και διαθέτουμε όπλα που αν τα εκμεταλλευτούμε θα αντιμετωπίσουμε την κρίση. Υπηρξαν γενιές Ελλήνων που αντιμετώπισαν δυσκολότερα γεγονότα και επιβίωσαν. Αφού λοιπόν εκείνοι τα κατάφεραν εμείς δεν μπορούμε???

    Σε ζάλισα, συγγνώμη!!
    Εγώ τώρα βρήκα το μπλογκ σου και αποφάσισα να το γνωρίσω καλύτερα!! Καλή συνέχεια και καλό σου βράδυ!!

    ReplyDelete
  13. Φοίβη respect. Με κάλυψες.

    ReplyDelete
  14. Η καλυτερη αναρτηση σου!!!!!!!!
    Δεν εχω να προσθεσω τπτ..τα ειπες ολα εσυ...εγω συνεχιζω να χαμογελω ,ν αγωνιζομαι,να βοηθω και να αγαπω!!!
    φιλια πολλα πολυαγαπημενη μας X2!!!(misirlou)

    ReplyDelete
  15. Καλησπέρα Φοίβη και καλώς σε βρήκα. Κι εμένα με κάλυψες απόλυτα και μάλιστα το ανέφερα κάποια στιγμή και σε κάποιο άλλο μπλογκ ότι τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι όταν ανεβάζω συνταγές γιατί σκέφτομαι όλους αυτούς που έχουν φτάσει πια στο σημείο να μην έχουν να φάνε!!! Είναι συγκλονιστικές οι ενοχές που μας κάνουν να νιώθουμε αλλά από την άλλη σκέφτομαι ...άντε να σταματήσουμε να κάνουμε αναρτήσεις, που μας χαλαρώνουν και μας βοηθούν να διατηρήσουμε την όποια ψυχική ηρεμία μπορούμε εν μέσω τόσων προβλημάτων, και τί θα γίνει;;; Θα αλλάξει κάτι;;; Έχει νόημα;;; Νομίζω όχι και πιστεύω ότι πρέπει να προστατεύουμε τον προσωπικό μας χώρο γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες, να βοηθήσουμε όπου μπορούμε αλλά και να αντιδράσουμε στον εξευτελισμό και την ακόμη μεγαλύτερη επιδείνωση της ζωής μας!!! Αυτά σκέπτομαι κι επειδή κι εγώ είμαι (σαν ελεύθερος επαγγελματίας) απ΄αυτούς που καταλαβαίνουν καλά την κρίση (μιας και οι μαθητές στα Γαλλικά μειώθηκαν αρκετά) προσπαθώ να κρατηθώ από τα χόμπυ που λατρεύω για να παίρνω δυνάμεις να αντιδράσω, να βοηθήσω, να βρω μια προοπτική μέσα σ' όλον αυτόν τον χαμό (για τον οποίο θεωρώ ότι δεν φταίω και τόσο πολύ όσο θέλουν οι πολιτικοί μας να λένε), να χαμογελάω και να πιστεύω έστω και υπεραισιόδοξα ότι σύντομα θα υπάρξει λύση!!!
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!1

    ReplyDelete

ShareThis

Related Posts with Thumbnails