:( Ενοχές. Πότε είναι πάρα πολλές;

Αυτό είναι ένα ποστ που μάλλον ''ταιριάζει'' στο άλλο μου μπλογκ, αλλά νομίζω οτι έχει μια θέση στο Donkey...
Ξέρω πως οι μέρες που περνάμε είναι πολύ δύσκολες. Επικίνδυνες. Ξέρω πως όλοι έχουμε βυθιστεί σε κατάθλιψη, μια απίστευτη μιζέρια, σε έναν πρωτόγνωρο φόβο και σε μια απελπισία σε συνδυασμό με αμηχανία... Εγώ προσωπικά, όταν πιάνω πάτο σε τέτοιες καταστάσεις, πεισματικά ονειρεύομαι. Έχω ανάγκη να νιώθω, οτι μπορώ να συγκεντρωθώ σε αυτά που θεωρώ όμορφα. Είναι σημαντικό να πιστεύεις οτι μπορείς=επιτρέπεται ακόμα να ονειρεύεσαι. Ακόμη και αν είναι μια χώρα ανάποδα. Ακόμη κι αν γίνεται ο χαμός. Την στιγμή που θα νιώσεις οτι δεν σε παίρνει να χαζεύεις την ομορφιά, να ονειρεύεσαι, την ίδια στιγμή παραιτήθηκες. Και φυσικά δεν εννοώ οτι πρέπει να σταματήσουμε εκεί. Δίνουμε μάχη ο καθένας μας και όλοι μαζί, έξω, μέσα, κάθε μέρα, παντού. Ζούμε έναν φέικ πόλεμο, με αληθινές συνέπειες. Νιώθουμε ενοχές. Ενοχές σαν έθνος, ενοχές σαν πολίτες, ενοχές σαν άνθρωποι. Ενοχές αν έχουμε δουλειά, ενοχές αν δεν έχουμε. Ενοχές αν ψηφίσουμε, ενοχές αν δεν ψηφίσουμε. Ενοχές αν κατέβουμε στην πορεία, ενοχές αν δεν κατέβουμε. Ενοχές αν έχουμε όνειρα, ενοχές αν δεν κάνουμε πια. Ενοχές αν κάνουμε κάτι, ενοχές για το τι θα κάνουμε. Πείτε μου, φίλοι μου food bloggers, πόσες ενοχές νιώθετε κάθε φορά που κάνετε μια ανάρτηση για ένα φαγητό (άπειρες εγώ...) όταν υπάρχει τόση φτώχεια ΔΙΠΛΑ μας πια, πόσες ενοχές νιώθετε φίλοι αναγνώστες που μπαίνετε σε ένα μπλογκ αναζητώντας όμορφες εικόνες, ενώ στην τηλεόραση βλέπετε εικόνες πολέμου;

Δε μπορούμε να ζούμε έτσι για πάντα. Να νιώθουμε ενοχές για όλα. Φταίμε όλοι. Αλλά όχι για όλα. Και αν από ενοχές χάσουμε τον εαυτό μας, ένοχοι θα είμαστε μονάχα εμείς. Προτιμώ να νιώθω ενοχές επειδή ονειρεύομαι ακόμα. Επειδή ακόμα χαμογελάω όταν βλέπω ένα όμορφο μπαλκόνι. Έστω και σε φωτογραφία... Και ας βγω μετά στον σκουπιδότοπο. Στον καθένα μας αναλογούν κάποιες μάχες. Δεν δίνονται όλες με τον ίδιο τρόπο. Δώστε την μάχη σας, με όποιον τρόπο μπορείτε.

''Σε τι κόσμο ζούμε;'' αναρωτιέμαι κάθε μέρα.... Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε, δεν είναι τραγικό λοιπόν αυτό που ζούμε;